Felieton okazjonalny - Pegasus

Bóg stworzył Pegasusa, by człowiek nie czuł się samotny

Przenieśmy się na chwilę do roku 1998. Wtedy to mój tata przyniósł do domu duże, kartonowe pudełko z mangowym motywem na grzbiecie. Wraz z rodzicielem, zaczęliśmy krok po kroku rozpracowywać całe okablowanie ("To zasilacz jest?" "...nie wiem.") w końcu, po kwadransie uruchomiliśmy konsolę... I się zaczęło. Tank, Mortal Combat, Super Mario Bros, Contra, Tetris... Kolejne godziny mijały a nam wciąż się nie nudziło. Od tego momentu, przez nieomal 4 lata moje życie wyglądało następująco: Powrót ze szkoły, Pegasus, obiad, Pegasus, lekcje, Pegasus, kolacja, Pegasus, mycie zębów, Pegasus, spać, (a jak rodzice już usnęli to Pegasus).


Kto nigdy nie grał w tę grę, nie wie, co to życie...

W końcu jednak w moim domu pojawił się komputer i boska konsola odeszła w odstawkę. Sytuacja miała się tak do, mniej więcej, połowy tegorocznych wakacji. Wtedy właśnie padła karta graficzna w moim kompie. Bez blaszaka nudziłem się setnie. W końcu, nie mając nic lepszego do roboty, odkurzyłem zalegającego w najmroczniejszych odmętach szafy Pegasusa. Odpaliłem go, nie spodziewając się niczego nadzwyczajnego - czy pegasusowe gry mogą równać się z Crysisem, Assassin Creed'em i Oblivionem?
Po ośmiu godzinach gry, kiedy zdołałem już pomyśleć o czymś więcej, niż kolejnym poziomie w Contrze, zmieniłem nieco pogląd - czy najnowsze, najbardziej wypasione gry komputerowe kiedykolwiek dorównają takim wiecznym hitom, jak Chip 'n' Dale - Rescue Rangers, Excitebike albo Legendary?


Znacie to? Jak ktoś miał ten katridż, to był kozakiem na całym osiedlu!

Jak się ta historia skończyła? Cóż, zagrywałem się do drugiej w nocy, ze łzami wzruszenia na policzkach i słuchawkami na uszach ("Wyłącz ten jazgot!"). Siedziałbym dłużej, ale ojciec zagroził wykręceniem korków. Kolejne tygodnie spędzałem przed podłączonym do telewizora Pegasusem i na nowo odkrywałem wszystkie stare hity. Jako Jason z Power Rangers, pokonałem Ritę. Jako Paker W Czerwonych Gatkach uratowałem świat w Contrze. A kiedy wpadł brat ("Co robisz!") i razem zasiedliśmy do Chip & Dale 2... Żadne słowa nie oddadzą ogromu frajdy, jaki mieliśmy, przebijając się przez kolejne plansze.


Kiedy miało się specjalny, wypasiony kadridź 168 in 1 (patrz wyżej) można było
zwiększyć liczbę żyć do 99 i uczynić cholernie trudną Contrę Najlepszą Grą Na Świecie.

Te gry są niczym wino i nie odrzucają jak niektóre, kilkuletnie hity z Peceta. Wręcz przeciwnie - nabierana z wiekiem starodawność tylko nadaje im smaku. Teraz znów mam kompa, ale traktuję go tylko jako maszynę do pisania - bo do gier mam ukochanego Pegasusika, któremu poświęcam co najmniej trzy godziny dziennie.
Jeśli, Drogi Czytelniku, nigdy nie widziałeś na oczy tej boskiej konsoli telewizyjnej (wzorowanej na japońskim NESie), jeśli nigdy nie usiłowałeś przejść Mario, mając popsuty joypad, nie waliłeś w obudowę pięścią, nie rozkręcałeś obudowy w poszukiwaniu zagubionej pięciozłotówki - to wierz mi, straciłeś całe dzieciństwo. Na szczęście możesz to nadrobić, ponieważ w Internecie istnieją całe portale społecznościowe poświęcone "Pega-złomowi", nie nastręcza też trudności ściągnięcie emulatora i granie na komputerze, choć - powiedzmy sobie szczerze - to już nie to samo (zwłaszcza, jeśli nie macie pada). Jeśli jednak jesteś jednym z tych szczęśliwców, którzy z uśmiechem zrozumienia czytali ten tekst - pogrzebcie w starych szafach, szufladach albo komodach i wyciągnijcie swojego Pegasusa na światło dzienne - nie pożałujecie tego powrotu do przeszłości!

Kilka stron poświęconych Pegazusowi:

www.mypegasus.civ.pl
www.pegasus-gry.com
www.onlypegasus.fora.pl